Ostatnia a za razem niezbyt wymagająca wycieczka w tej części delegacji. Postanowiłem odwiedzić miejsca głównie na płaszczyznach. Tak trafiłem do Rheinspitz, czyli swoistego półwyspu czy nawet ostrowa nad jeziorem Bodeńskim przy delcie rzeki Ren. Przy dobrej pogodzie i dobrym aparatem można tam zrobić zdjęcia na tapetę komputera. Tego dnia wyszło mi akurat takie coś:



Natomiast przy okazji innej pieszej wizyty zrobiłem takowe zdjęcie:



Stamtąd już po ciemku pojechałem wzdłuż granicy do Lustenau i nawrotka do Fussach. I to by było na tyle jeśli chodzi o pierwsze 3 tygodnie w Austrii. Mało tego, ale nie miałem możliwości jeździć w tygodniu za dnia i poza tym były też dni przeznaczone na turystykę pieszą czy snowboard :)

Tym razem wyjazd bez weny i celu, za to by nabić trochę kilometrów :) Postanowiłem sprawdzić czy na podjeździe do Fluh i Pfänder już stopniało trochę śniegu na tyle, żeby móc przejechać. Niestety... Śniegu nadal sporo. Po drodze natknąłem się na taki dość ciekawy instrument:



Nawet w tle są napisane nuty :)
Kawałek dalej docieram do budowli, którą widać z dołu i znajduje się tuż nad wjazdem do pfändertunnel ciągnącym się wzdłuż całej góry:



Po dojeździe do drogi asfaltowej rozpoczynam zjazd ścieżkami pieszymi do nadbrzeża jeziora Bodeńskiego i stamtąd już wariantem urokliwym do Fussach.

Jako, że mieszkałem tymczasowo na granicy trzech państw: Austrii, Niemiec i Szwajcarii (i trochę dalej Lichtensteinu), i dwa pierwsze już lekko zwiedziłem, to postanowiłem w końcu udać się do trzeciego z nich. Najpierw jednak chciałem odwiedzić pobliskie miejscowości Höchst i Gaissau, w których można swobodnie przejechać do Szwajcarii w ramach strefy Schengen. Nic ciekawego jednak tam nie zastałem, jedynie ciekawie zagospodarowane starorzecza rzeki Ren, która oddziela te dwa państwa:



Po przekroczeniu granicy kieruję się na miejscowość Thal, żeby odbić na podjazd i rozpocząć atak na wzniesienie od strony północnej. Już po kilkuset pierwszych metrach rozlega się fajny widok na miasto:



W dalszym ciągu wspinam się, po drodze napotykając punkt widokowy, z którego rozlega się panorama jeziora Bodeńskiego i okolicznych miejscowości:



Dalsza jazda to wspinaczka do najwyższego punktu dzisiejszego wyjazdu, czyli wzniesienia w Heiden, gdzie znajduje się stok narciarski. Jest to położone na wysokości 942 m n.p.m. i dojazd jest w pełni asfaltowy. Od tego momentu zaczynam zjazd do Au przez Oberegg, gdzie z powrotem przejeżdżam do Austrii i wzdłuż rzeki wracam do domu. Po drodze takie klimaty:



Gdyby nie robiło się jeszcze szaro, to w Oberegg odbiłbym do St. Anton, gdzie podobno jest świetnie. Nie mniej jednak pora roku nie sprzyja takim akcjom...

Tego dnia postanowiłem odwiedzić pobliską większą miejscowość Dornbirn leżącą tuż u podnóży Alp. W pierwszą stronę jazda wzdłuż rzeki Ren do Lustenau, gdzie odbijam do Dornbirn trochę się gubiąc gdyż szlak jest trochę słabo oznaczony w centrum. Wyszło na to, że wbiłem się częściowo na ruchliwą dwupasmówkę i cisnąłem ile się tylko dało żeby dotrzeć do jakiegoś sensownego zjazdu. W końcu udało się dojechać do szlaku rowerowego, który miałem zamiar znaleźć i nim podjechałem do kolejki linowej jeżdżącej na szczyt Karren. Do rzeczonego szczytu prowadzi szlak pieszy, w dodatku nadal ośnieżony, więc sobie odpuszczam. Przekraczam za to urokliwy potok górski o nazwie Dornbirner Ache:



Jadę natomiast kawałek na północ, by asfaltową drogą wspiąć się do miejscowości Kehlegg, która leży na wysokości 794 m n.p.m. a więc czekała mnie wspinaczka około 390 m w pionie. Po drodze robi się ciemno i ukazuje mi się przyjemny dość widok, którego zdjęcie nie odda:



Po podjeździe zwiedzam miasteczko składające się z kilku wąskich uliczek i zjeżdżam na dół, by wzdłuż Dornbirner Ache dotrzeć do Lauterach i odbić z powrotem do mieszkania w Fussach. Szkoda że robi się tak szybko ciemno...

Zaległy wpis sprzed 3 miesięcy. Trochę zaniedbałem BS ale stopniowo postaram się nadrobić :)

Na sobotę ustaliłem, że zaatakuję jeden z pobliskich szczytów i przekonam się na własnej skórze o niedostępności terenowych ścieżek. Atak odbył się na szczyt Pfänder, dokąd dojeżdża kolejka linowa, a więc spodziewałem się, że będzie tłoczno. Początkowo dojazd asfaltowy do miejscowości Fluh, która jest częścią Bregenz, na wysokość 747 m n.p.m. Już tutaj zderzyłem się ze ścianą kondycyjną w porównaniu do płaskości wielkopolski i dotychczasowych rekonesansów. Po drodze próbowałem wjechać w ścieżki pieszo - rowerowe, ale nic z tego: takie oto warstwy śniegu zalegają:



Dalej we Fluh zauwazyłem fragment ścieżki stromej, ale już z suchą ziemią, ale niestety kilkadziesiąt metrów wyżej skończyła się i pozostało mi wpychać rower po śliskich topniejących śniegach na płaskich butach. Po drodze nie odmawiam sobie oczywiście zdjęcia na widoki:



Po około pół godziny pchania roweru teren nieco się wyrównuje i zaczynam jechać. Oczom moim ukazuje się widok stacji kolejki linowej w oddali i niewielki szczyt do podjechania. Tak oto znalazłem się na około 1000 m n.p.m.




Na sam szczyt już nie wjeżdżam po asfalcie, tylko zaczynam zjazd po wariancie w pełni asfaltowym ze względów bezpieczeństwa. Tak oto zażywam około pół godziny frajdy z jazdy w dół :) Po drodze zatrzymuję się jeszcze na zboczu klifu w miejscowości Eichenberg, skąd widoki również są zacne:



Po zjeździe już na wypłaszczenia postanawiam wydłużyć sobie wyjazd o odwiedziny wyspy, którą widać na powyższym zdjęciu. Wyspa Lindau znajduje się już w Niemczech, a więc wariantem rowerowym przekraczam tego dnia granicę. Na wyspie można powiedzieć, że jest bajecznie. Docieram do głównego bulwaru nad jeziorem Bodeńskim, który wygląda mniej więcej tak:





Ceny w restauracjach jak na zagraniczne warunki całkiem przyzwoite. Odpoczywam chwilę na ławeczce i wyruszam w drogę powrotną. Tego dnia chciałem zrobić ponad 100 km, ale podjazd całkiem mnie wykończył i odpuściłem sobie.

Na drugi wyjazd postanowiłem wybrać się kawałek dalej, ale nadal po płaskim, w celu dalszych oględzin okolic. W pierwszą stronę zbadałem jak wygląda ścieżka wzdłuż rzeki Ren przepływającej w okolicy Bregenz. Stan ścieżki jest wysoko ponad moje oczekiwania (100% asfalt, zero dziur) i przebiega przez granicę Szwajcarii. Jechałem tak wzdłuż 15 km, żeby skręcić na tereny starorzecza i jedną ze ścieżek szwajcarskich. Od razu rzuca mi się w oczy stado owiec wypasanych na łące:



Jeszcze rzut oka na panoramy szwajcarskie:



Po zatoczeniu pętli orientuję się, że wracam do wcześniejszej ścieżki, więc dojeżdżam do miejscowości Lustenau, a stamtąd prosto do pobliskiego Dorbnbirn, za którym zaczynają się prawdziwe austriackie góry. Zarówno w pierwszej miejscowości, jak i w drugiej jest już kompletnie ciemno i nie da się sfotografować telefonem nic ciekawego, więc brak fotek. Dojeżdżam tylko do miejscowości Oberdorf, gdzie zawracam i jadę prosto do domu w Fussach przyjemną 100% asfaltową i oznakowaną ścieżką.

Od niedzieli na następne trzy tygodnie zostałem zesłany na delegację do stolicy austriackiego Voralbergu, czyli okolic Bregenz, a że zabrałem ze sobą rower, to zamierzam trochę się pokręcić tu i tam :) Na pierwszy wyjazd i strzał biorę rekonesans rowerowy po okolicy głównie po ścieżkach rowerowych i asfaltach, żeby się zaznajomić z dojazdem do najróżniejszych zakątków. Ze wstępnych ustaleń wynika, że z jednej strony na wyciągnięcie ręki, a z drugiej jednak trochę daleko (około 20 km) mam dostępne Alpy i Szwajcarię, gdzie w miarę możliwości można wjechać na rowerze. Z racji tego, że trwa tu nadal sezon zimowy, to ciężko będzie zapuścić się na ścieżki MTB górskie, nie mówiąc o wspinaniu na szczyty. Ponadto kończę tu pracę około 16, więc pozostaje mi raptem dwie godziny na jeżdżenie za dnia. Trudno będzie coś wykrzesać z tych okoliczności, ale będę próbować. Póki co rzut obiektywu aparatu na okolice:



W tle Alpy ze szczytem Karren pośrodku kadru 971 m n.p.m



Bregenzer Ache ciągnąca się pośród gór.



Jak widać, przed ścieżką pieszą na Pfänder (1064 m n.p.m.) wisi oznaczenie, że jest nie odśnieżona, a więc pewnie ślisko.

Na więcej fotek przyjdzie czas :)

Tym razem wybrałem się dookoła jeziora Wierzbiczany zaraz po pracy z racji późnej pory. Najpierw uderzyłem na skarpę pooglądać zmarznięte jezioro:



Następnie śliskim nadal wariantem terenowym do Lubochni, gdzie odbiłem na leśnostradę do Krzyżówki:



Zaraz po tym zdjęciu doznałem gleby na koleinie, po czym szybko się pozbierałem i pojechałem jeszcze do Gaju, by tam odbić na niebieski szlak z jedynką do Miat, a potem w kierunku parku Baba i do domu.