Jak w tytule. Ślisko, więc tempo w miarę spokojne. Dopiero na asfalcie dopędziłem. W pierwszą stronę przez Duszno, w drugą przez Grabowo.

Na niedzielny wypad umówiłem się z Grzegorzem. Obraliśmy kierunek Skorzęcin jako, że dawno nikt z nas tam nie był. Na drogach asfaltowych bardzo ślisko, natomiast na drogach gruntowych można było trochę przyśpieszyć. W samych lasach PPK praktycznie zero śniegu:



Po objechaniu tamtejszych górek pojechaliśmy na molo zobaczyć co się dzieje. A nie dzieje się nic :) Szaruga nad samym jeziorem:



Tylko na molo dwóch cwaniaków na rowerze:



W tym momencie zorientowałem się, że uchodzi mi powietrze z przedniego koła, ale w bardzo wolnym tempie, więc nie wymieniałem dętki tylko dopompowałem koło i na półflaku dojechałem pod wiatr do Trzemeszna w tempie żółwia.

Jak tylko odsłoniłem okno i zobaczyłem, że napadał śnieg, postanowiłem rzucić wszystko i pójść na rower :) Jako, że miałem mało czasu na decyzję i na samą jazdę, nowy rok na rowerze rozpocząłem samotnie w rejonach Wierzbiczan. Najpierw jednak odwiedziłem park miejski:



Następnie obok wysypiska dotarłem do lasu i na skarpę:





Świetnie prezentuje się o tej porze roku willa, którą ująłem na zoomie:



Następnie dokończenie jazdy wzdłuż brzegu jeziora Wierzbiczany i powrót. Miło było pierwszy raz w tym sezonie zimowym pojeździć po świeżym śniegu :)

Na ostatnią jazdę w 2018 roku zebraliśmy się w cztery osoby i pojechaliśmy na wieżę w Dusznie, gdzie spotkaliśmy się z ekipą mogileńską i wspólnie wypiliśmy szampana za nowy rok:



Po tym wydarzeniu razem postanowiliśmy objechać nieco ścieżek leśnych w okolicach Gołąbek, po czym rozjechaliśmy się w swoje strony. To było godne zakończenie roku.

Po ponad miesiącu (a jakże inaczej...) w końcu dosiadłem rower na wyjazd. Razem z Mariuszem wyruszyliśmy na krótki objazd okolic. Trasa nic nadzwyczajnego: Miaty, Wierzbiczany, Skarpa, Jankowo Dolne, Pasieka. Dobrze tak wsiąść po dłuższym czasie i wyjechać na szlaki :)

Skarpa:



Jankowo Dolne:

Znowu się spieprzył samochód i znowu akcja rower - pociąg - rower. Coraz częściej się sypie ten rzynch. Czas powoli na usprawnienie parku maszynowego :)

W ten dzień nie mogło być inaczej. Misja była tylko jedna - symboliczne 100 km na setną rocznicę Odzyskania Niepodległości przez Polskę. Razem z Krzychem i Grzegorzem wyruszyliśmy najpierw na Gniezno, gdzie natrafiamy na obchody uroczystości przed Katedrą i zatrzymujemy się na odśpiewanie Roty:



Po tym wydarzeniu uderzamy w kierunku Kiszkowa, by odbić na Pola Lednickie, a tam oczywiście odwiedziny tzw. ryby:



Okrążamy jezioro Lednickie i wjeżdżamy jeszcze do Muzeum Pierwszych Piastów, które jest dla nas zamknięte. Nie chcieliśmy robić też włamu, więc obracamy się na pięcie i wio dalej:



Dalej jedziemy przez lasy czerniejewskie do Czerniejewa, skąd odbijamy na Żydowo, Niechanowo i z powrotem do Trzemeszna. Mam nadzieję, że Polska będzie zadowolona z tego co dla niej zrobiliśmy w ten dzień :)

Od rana postanowiłem pojeździć z racji całego tygodnia przestoju. Razem z Mariuszem uderzyliśmy w kierunku wałów wydartowskich objeżdżając kilka podjazdów i zjazdów. Zaskoczyła nas przejrzystość powietrza - wyraźnie było widać elektrownię w Pątnowie i całe Gniezno.



Dalsza jazda to Powiadacze, Józefowo i przez Mielno do Huty Palędzkiej. Po drodze dość interesujące kolory złotej jesieni:



Pojeździło by się więcej, ale czas naglił do pracy.

Na drugi dzień wyjazdowy zaplanowaliśmy dużo mniejszy dystans z racji powrotu o ludzkiej godzinie do domu. Decyzja padła na tzw. stronę lżejszą czeskiej strony Singli. Dojazd na parking w okolice granicy państw, co by nie marnować czasu od bazy noclegowej i obczajenie mapy:



Wyszło, że zaliczamy szlak niebieski z odbiciem na czerwony po północnej stronie drogi, po czym odbijamy na Rapický Okruh i Czerniawską Kopę. Spodziewaliśmy się czegoś łatwego po tym niebieskim szlaku, ale przy szybkim tempie i tam było czasem co robić, natomiast było płasko. Zjazd na czerwony szlak przegapiliśmy, więc dokończyliśmy szlak niebieski i przeskoczyliśmy na wspomniany Rapický Okruh. Od razu było czuć przeskok w przewyższeniach. Tam jedno porządne kółeczko, pakowanie i jazda do domu. Zdjęć za dużo nie ma z tego dnia, za to wrażeń sporo.

Podsumowując, wyjazd konkretny. Na pewno wrócę jeszcze tam żeby dokończyć ścieżki którymi nie jechaliśmy. Jest to bardzo dobre miejsce, żeby poćwiczyć technikę, wytrzymałość, moc jak i inne aspekty jazdy na rowerze. Dopiero tutaj poznałem po co są hamulce, amortyzator i mały blat w korbie :) Zauważyłem też jakie zalety może mieć amortyzacja z tyłu w fullu i już wiem, że nie potrzebne mi to w naszej wielkopolskiej płaskiej rzeczywistości. Śmiało mogę polecić każdemu te ścieżki i są warte odwiedzenia nawet dla ludzi z Pomorza :)